ผมบอกกับตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่า “อย่าลืมว่า นายมาจากไหน แล้วนายมาทำไม และนายจะไปไห” “ฉันมาเพื่อสานเจตนารมณ์ของพระองค์ เจตนาที่จะให้มนุษย์เป็นตัวแทนของพระองค์บนหน้าแผ่นดินนี้ มาเพื่อปกครอง มาเพื่อสร้างสรรค์สิ่งดีงาม มาเพื่อเรียกร้องให้เพื่อนมนุษย์ด้วยกันรู้ว่า ทุกคนมีพระเจ้าองค์เดียวเท่านั้น คือ อัลเลาะฮ์ และนบีมูฮัมหมัด คือ ผู้นำสาร์นมายังทุกคน”
คำตอบที่หัวใจซึ่งแยกจากตัวเราก็รู้อยู่แล้วโดยร้องออกมา ตึบๆ สองจังหวะ ตึบๆ เป็นจังหวะ เช่นเดียวกับคำว่า อัลเลาะฮ์ๆ อัลเลาะฮ์ เสียงนี้ออกมาจากหัวใจ มันเรียนกร้องทุกวัน ทุกวินาที แต่มนุษย์แทบจะไม่เงี่ยหูฟังเลยว่าหัวใจมันเรียกร้องหาอัลเลาะฮ์”
ดุลยาชั่ง น่ากลัวนัก ดุลยาทำให้เราหลง หลงไปตั้งแต่วันแรกที่เราเกิดมา เราเริ่มหลงใหลในโลกนี้ ตอนเป็นเด็กเราเริ่มร้อง ส่งเสียงดังเพื่อตอบสนองตัญหาในตน เราอยากมีชีวิตรอด เราเริ่มกลัวที่จะกลับไปหาพระองค์ เพราะเราไม่ได้รักษาสัญญาของพระองค์ต่อสิ่งที่เราเคยสัญญาเมื่อยามอยู่ในครรภ์ พระองค์ทดสอบด้วยความอ่อนแอ ด้วยการให้เราลืม…
ความสิวิไลน์เริ่มถาโถมเข้ามา สู่หัวใจมนุษย์ จนทำให้มนุษย์ อยากได้ อยากมี ไม่อยากที่จะตัดขาดมันออกจากชีวิต ไม่อยากที่จะจากมันไป
ความสวยความ ความร่ำรวย เกียรติยศ ลูก สามี ภรรยา ความครัวที่มีความสุข เป็นสิ่งที่มนุษย์อยากไปให้ถึง กลายเป็นเป้าหมายของชีวิต กลายเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิต กลายเป็นความต้องการที่ยอมแลกได้กับสิ่งที่ถูกสัญญาว่าดีกว่า คือสวรรค์ และความปลอดภัย ไม่กลัวกับสิ่งที่โหดร้ายกว่า คือนรก อันนิอันดร แต่เพียงเพราะยังมาไม่ถึง เพียงเพราะว่าเรารู้สึกถึงความยาวนาน เพียงเพราะว่าเรายังไม่เห็น จนทำให้เราพร้อมที่จะแลกด้วยกาย และจิตใจ
หนทางที่ชี้นำ ถูกมองเป็นเรื่องไร้สาระยามตัญหาเข้าควบคุม สติ และความโง่เขลา บังเกิดภายในตน ภูมิใจในความรู้ ความร่ำรวย อำนาจ ความสวยงามและความสุขชั่วขณะ หาสำนึกไม่ว่า ทั้งหมดแล้ว มาจากอัลเลาะฮ์ทั้งสิ้น ไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่ว่าเราเป็นผู้รอบรู้ มนุษย์เป็นผู้โง่เขลา ไม่ใช่ว่าเราเก่ง เราอ่อนแอต่างหาก แต่เราลืม เราหลงความสิ่งที่สังคมยกย่องเราขึ้นมา
ฉันเคยเป็นหนึ่งในมนุษย์เหล่านั้น วันนี้ฉันสำนึกแต่ฉันไม่แน่ใจว่าจะปลอดภัยจากสิ่งเหล่านี้อีกหรือไม่ (ขอพระองค์ช่วยคุ้มครองเราด้วยเถิด) ฉันเคยเห็นผู้คนมากมายทั้งที่มีอัลเลาะฮ์และไม่มีอัลเลาะฮ์เป็นพระเจ้า เดินวนเวียนในโลกใบนี้ด้วยโรคลืมตน
ฉันเจอคนในครอบครัวที่รักฉันมาก จนลืมไปว่าฉันเป็นแค่ ทางผ่าน เป็นเพียงเครื่องมือ ฟันเฟืองหนึ่งที่จะช่วยเหลือให้ตัวพวกเขาเองปลอดภัยจากบทลงโทษของอัลเลาะฮ์ และยามขัดแย้ง มีปัญหาในชีวิต พวกเขา ตีโพย ตีพาย ทำเหมือนกับปัญหาที่เผชิญอยู่คือทั้งหมดของชีวิต จนลืมที่จะตั้งสติ ฟังเสียงหัวใจของตัวเอง ที่บอกว่าสิ่งที่เผชิญอยู่คือบททดสอบจากอัลเลาะฮ์ บททดสอบที่จะคัดเลือกผู้มีสติ มีศรัทธา และจะพิจารณาว่าเราสมควรได้รับสวรรค์ และความปลอดภัยอันเป็นนิรันดร์หรือไม่
ฉันเคยเจอเพื่อนๆที่ทำงาน เพื่อนๆร่วมทำกิจกรรมในสังคมมากมาย คุยโวโอ้อวดเรื่องการงาน เรื่องความสำเร็จในชีวิต เรื่องความทุกข์ยาก เรื่องเศร้าโศกเสียใจ ผิดหวังในสิ่งที่ผ่านไป และกำลังจะเกิดขึ้น ทำใจไม่ได้ พวกเขาลืมไปแล้วหรือว่า ทั้งหมดถูกสรรค์สร้างมาไม่ได้เพื่อความเริงรมณ์ ไม่ใช่เพื่อความสุขใจ แต่เพื่อทดสอบ เพื่อทดลองใจพวกเขา พวกเขาลืมไปแล้วว่าความทุกข์ยากนั้นเกิดจากการกำหนดของพระองค์ เพื่อเตือนสติ เพื่อให้เขาได้ยับยั้งความคิด และจิตใจจากเรื่องราวต่างที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้
ฉันอ่อนแอ เหลือเกิน อ่อนแอที่จะยับยั้งตนเองได้ในบางครั้ง อ่อนแอจนไม่แน่ใจว่าฉันจะสานต่อภารกิจการเป็นตัวแทนของพระองค์บนหน้าแผ่นได้หรือไม่ เพราะนั่นคือสิ่งที่มุสลิมทุกคนต้องสำนึก และปฏิบัติ ฉันรู้สึกเหมือนว่าบททดสอบที่ได้เผชิญในขณะนี้ หรือที่ผ่านมา ชั่งหนัก หนักอึ้งบนตัวฉัน ฉันรู้สึกว่าความเศร้าโสก ความสุขสม มันคือทุกอย่างของชีวิต ทั้งๆที่จริงมันเป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งเท่านั้นเอง
ฉันบอกตัวเองว่าให้คิดบวก คิดบวก แต่คนรอบข้างฉันกลับทำให้ฉันอดทนไม่ไหวในบางที ไม่ใช่ทนไม่ไหว เพราะฉันโกรธพวกเขา หรือดูถูกพวกเขาในความอ่อนแอของพวกเขาเอง แต่ฉันอดทนไม่ไหวที่จะปิดกั้นความคิดที่ว่า “ความประพฤติของฉัน และพวกเขา จะเพียงพอหรือไม่ที่จะได้รับความโปรดปราณจากพระองค์”
อีหม่าน หรือความศรัทธาของคนเรา ชั่งพลิกผันได้ง่ายยิ่งนัก วันหนึ่งเข้มแข็ง พออีกวันก็อ่อนแอ เปรียบได้ดั่งขนนกที่หล่อนบนท้องทะเลทราย เพียงลมพัดไปก็พลิก พลัดมาก็พลิก นี่เองความศรัทธาของมนุษย์ เพียงความสุขเล็กน้อยบนโลกนี้ก็ลืมความเจ็บปวดในโลกหน้า เพียงความทุกข์ ความเศร้าโสกที่ถาโถม ก็ยอมทอดทิ้งสวรรค์อันเป็นนิรันดร์ในโลกหน้า
ยา! อัลเลาะฮ์ ยาอัลเลาะฮ์ ยาร๊อบบั้ลอาลามีน ผู้ซึ่งเมตตา ผู้ซึ่งปราณี โปรดช่วยเหลือบ่าวด้วยเถิด ช่วยเหลือบ่าวจากบททดสอบของพระองค์ ขอได้โปรดให้บ่าวได้ผ่านพ้นบททดสอบ และปัญหาที่เกิดจากตัวบ่าว จากครอบครัวของบ่าว จากสภาพสังคมที่บ่าวอาศัย และจากทุกสิ่ง ทั้งหลายด้วยอีหม่านที่เข้มแข็ง ด้วยความยำเกรง ด้วยความอดทน
ยา! อัลเลาะฮ์ ขอได้ทรงประทานความง่ายดายในการงานต่างๆ ขอได้ทรงเตือนสติให้บ่าวได้สำนึกอยู่ตลอดเวลาว่า บ่าวคือมุสลิม ถูกส่งมาบนโลกนี้เพื่อนำอิสลามมาเป็นที่รู้จักของมนุษย์ และบ่าวจะต้องกลับไปหาพระองค์ในที่สุด เพื่อไปรับการตอบแทนในโลกหน้า
ยาอัลเลาะฮ์ ขอได้ทรงโปรดประทานให้บ่าวได้รับความปลอดภัย ได้รับความสุขสงบ ทั้งโลกนี้ และโลกหน้าด้วยเถิด อามี...”
จากทะเลหมอกยามเช้า..... ถึงทะเลสีครามยามเย็น...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น